Laatst ging ik koekjes bakken voor mijn verjaardag en schoten me de gesprekken te binnen met twee deelneemsters in ons leiderschapsprogramma. Zij waren zich er bewust van dat zij als jonge vrouwelijke wetenschappers mogelijk niet voor vol werden aangezien. De één vertelde dat zij niet met haar promovendi gaat lunchen of een borrel gaat drinken omdat dat te persoonlijk is en ze graag de relatie met hen puur zakelijk houdt. De ander vertelde dat zij het leuk vindt om koekjes te bakken en dat ze die vroeger vaak meenam naar haar werk, maar dat ze dat niet meer doet omdat ze graag als professional gezien wordt.

Waarom werd ik hier zo boos om?

Laat ik voorop stellen dat het vreselijk is dat vrouwen nog steeds aantoonbaar minder serieus genomen worden dan hun mannelijke collega’s in de wetenschappelijke wereld. En dat het goed is dat vrouwen (en mannen!) zich daar bewust van zijn.
Maar ik ben er ook heel erg voor dat wetenschappers in hun wetenschappelijke werk en de omgang met collega’s de leuke en attente mensen mogen zijn die ze werkelijk zijn. Daar profiteert uiteindelijk iedereen van.

Om een goed begin te maken en de transitie iets te vergemakkelijken doe ik deze oproep:

Mannen ga ook koekjes bakken en neem ze mee naar je werk!